Ama kimse sizi annenizden daha çok sevmeyecek.Sizi annenizden daha çok sevebilecek , ya da en azından onun kadar bile sevecek birini bulamayacaksınız..İstisnalar vardır sizin,hepinizin annelerini bilemicem ama çoğu annenin böyle hissettiğinden eminim. En azından beni, benim annem kadar sevebilecek birini düşünemiyorum.Neden sevsin ki hem,onun içinden çıkmış bir parça mıyım,dedikleri gibi göbek bağımız mı bağlıymış anneyle çocuk arasındaki gibi.
Ve annem şöyle dedi,"Mücadele etceksin kızım,etmek zorundasın.Doğarken bile bir mücadeleyle doğdun,hayatın da öyle geçecek.Düşün 8 santimlik bir aradan çevresi 44-45 santimetre olan bir kafa çıkmaya çalışıyor.Orda hem anne hem çocuk mücadele veriyor.Daha bir çocuğun olmadı kızım,o zaman mücadelenin ne demek olduğunu anlayacaksın.Ama bir şeylerin sonucunun seni mutlu edip etmeyeceğini onu denemeden anlayamazsın, o yüzden anne karnından çıkmaya çalışan bebeğin yapmaya çalıştığı gibi mücadele et."
bence bu anne-çocuk sevgisi fazla abartılıyor. belki kimse bizi annemizden çok sevmeyecek haklı olabilirsin belki ama biz başka birini en az annemizin bizi sevdiği kadar, hatta daha fazla sevebiliriz ve böylece bi döngü başlamış olur. belki de erkek olduğum için anlayamayacağım bir duygudur. tamam ben de severim annemi, annem de beni sever. benim bi çocuğum olsa onu da severim tabi. hatta ilk kucağıma aldığımda, ilk yüzüne baktığımda üç gün filan ağlarım diye düşünüyorum. sonuçta benim içimden de çıkıyor. ama kim içinden çıkan, kendinin bir parçası olan bi canlıyı sevmez ki zaten. aslında bu sevgi daha çok kendini seviyormuşsun gibi bişey. aslında tüm sevgileri anne'nin çocuğuna duyduğu sevgiyle kıyaslamak yanlış. bence önemli olan içinden çıkmayan birini veya birilerini, her türlü canlıyı çok sevmektir ve bence sevilebilir. mücadele et tabi, mücadele etme diye söylemiyorum ama bence bu hayatla mücadele etmek durumu da fazla abartılıyor. kim ne için ne kadar mücadele ederse etsin hayatında olacak şeyler aşağı yukarı aynıdır zaten. tabi kimse hiç bişey için mücadele etmesin filan demiyorum, etsin tabi ama mücadele etmeye büyülü bişeymiş gibi bir yaklaşım getirmek bana gereksiz geliyor. zaten sevgi duymak için illa fiziksel bir bağ aramaya girişmeseydi insanoğlu bu kadar mücadeleye de gerek kalmazdı.
YanıtlaSilÜşenmeyip bu kadar çok yazdığın için teşekkürler.Yazıyı yazan kişiolarak diyorum ki ben biraz sevgisiz bi insanım,şimdiye kadar kimseye çok sevgi göstermedim.Kimseye aşık olmadım deliler gibi.Farkettim ki arada bir sevesim geliyor insanları,ondan gördüğüm sevgi de çok fazla değil.Ama bi tek anne karşılıksız olarak seviyo,ben kötü biçocuk olduğum halde sveebiliyo mesela.Anneme yaptıklarımı başkasına yapsam siktiri çekerdi eminim kim olursa olsun.
YanıtlaSilMücadele kısmı da aslında konuyla çok alakasız bişeydi.Sadece annem dediği için yazdım ama senle bakış açımız farklı bu duruma yani ben en küçük şeyden bile pişmanlık duyabilen bi insanım.Annem de pişman olmayayım hayatımı daha güzel kılayım diye mücadele etmem gerektiğini söyledi özet geçersem.Ki bence çok büyük farklar olabiir çünkü annemle aramızda bahsi geçen konu hayatımın dönüm noktası gibi bişeydi.
Bence doğum konusunda bu kadar ayrıntı bilmem gerekmiyormuş. Okumamak elimdeydi tabi de...
YanıtlaSilÜf içim acıdı biraz sanki =)
Ahah bi kadın olarak korkuyorum ama o güzel şeylere sahip olmak pahasına değer bence.Ben de pek anlamadım gerçi,anlamadım yani yaşayıp görcez artık :D
YanıtlaSilCinsinize saygım sonsuz efendim. Bana boyun eğip isteklerinizi karşılamak düşecek
YanıtlaSil