Bize bahşedilen bu alışma ve unutma özellikleriyle, ilk tecrübe ettiğimizde,gördüğümüzde,bildiğimizde aklımızı kaçırtacak dereceye getiren şeyler sıradanlaşıyor
ve biz,
insan olarak en kötüye bile alışma yetisini gösterebiliyoruz.
İlk seferinde çektiğimiz acıları,duyduğumuz tiksinitiyi bastırıyoruz.Görmezlikten geliyoruz ve önemli değilmiş gibi davranıyoruz,gülümseyen suratların altında sessiz çığlıklar atan insanlar olsa da.
Normal mi,alışılmaması gereken şeylere alışmak peki ya nasıl bir üstün beceri bunla yaşayamam dediğimiz şeylerle yaşamayı öğrenebilmek,nasıl bir acıyı bastırabilme yeteneği ve nasıl bir güçlülük insana verilen.Peki ya unutma olmasa,her seferinde aynı acı yeniden yaşansa.Her hatırladığımızda terkedildiğimizdeki o derin üzüntüyü yaşasak.
zaman faktörü devreden çıkarsa belki olabilir...
YanıtlaSilunutma olmasa zamanın olması bile bir işe yaramaz,senelerce acı çeken insanlar var
YanıtlaSilSanki aklımdan geçenleri yazmışsın,endişelerimi,bütün gece düşündüğüm şeylerin özeti gibi.Bana çok iyi geldi.Unutmaya bırakmak belki de en iyisi,yapacak başka hiç bir şey yok.Sindirilecek,öyle ya da böyle.
YanıtlaSilTeşekkür ederim,bu yazıyı çok önce yazıp bırakmışım,aylar önce taslaklarımda gördüm ve dokunmadan yükledim.belliki yarım kalmış bir yazıymış ama yapcak bişey yok
YanıtlaSilmerhaba ben blogumu okuyucuya kapatmak zorunda kaldım bazı sebeplerden ötürü. eğer okumaya devem etmek istiyorsan otcopvedigerleri@hotmail.com'a mail atabilirsin.
YanıtlaSil