Anlatmak istediklerim var,anlatabildiysem eğer.

Aslında bir zibilyon yalnız ve mutsuz insan olmamızın,tanıdığımız binlerce kişiye rağmen hala bir sevgilimizin olmamasının,dostumuzun pek olmadığından yakınmamızın tek nedeni teknolojiyle birlikte hızlandırılan ilşikiler.Artık bir insana ulaşmaktan kolay ne var.Yürürken çarpıştığımız,yürüyecek yer bulamamaktan yakındığımız,otobüste akraba olduğumuzu söylediğimiz,bu kadar dipdibe olduğumuz insan kalabalığının içinde bile yalnızlıktan bahsediyoruz.Kalabalığın içinde yalnızlık çekmek.Kalabalığın içinde insanların asıl özlerine inememek.Facebookta 1000 arkadaşı olan bi insandan bahsediyorum,hala dostu olmayan sevgilisi olmayan mesela.Yalnızlığından yakınan,kimsenin onu anlamamasından yakınan.Birbirimizin içine inemiyoruz çünkü her şey yüzeyde kalıyor,kalmak zorunda oluyor.Hayat koşuşturması,cebelleşmesi denilen o şey yüzünden,önyargılarımız yüzünden,vurdumduymazlığımız yüzünden,kibrimiz,bencilliğimiz,ben merkezciliğimiz yüzünden.Burnumuz yere düşse almayız ya,hapşıran kişiye çok yaşa bile demeyiz,kimseye güvenmeyiz;sokaktaki herkes şüpheli,sokaktaki her adam bir dolandırıcı,bir abaza,bir etiket ;adını sen koy.

Herkes,her şey sadece kıyafetlerin,cep telefonların markalarından ibaret.İnsanları görüş şekillerimiz asus,toshiba,pazar malı,h&m,nokia 3310,iphone 4 olmuş. Bu nedenle hatırlayın en son ne zaman yeni tanıştığınız biriyle derin konuşmalar içine girebildiğinizi.Aslında nokia 3310 şeklinde gördüğümüz o insanın beyninin içinde dönen türlü düşünceleri.Oralara ulaşmak lazım.Elimize bir bardak çay alıp başka dünyalara giden yolllarda çekinmeden fikirlerimizi birbirimize dökebildiğimiz,sohbetin ,muhabbetin aktığı bir dünya düşlüyorum,karşısındaki kişiye maske takmadan oluşan çırılçıplak bir dünya,birbirimize ulaşabildiğimiz.